Omaha Beach
Geschiedenis en foto’s van het strand – 1/2
LCI(L) 553, geraakt door een 88 mm granaat, spoelde aan op het strand bij Oamaha. De foto is genomen vanaf LCI(l) 412.
Foto: US National Archives
– Locatie : van Pointe du Hoc tot Sainte-Honorine
– Rooster : 06u30 – D-Day
– Geallieerde eenheid :
1st (US) ID 
29th(US) ID
– Duitse eenheid : 352. Infanterie-Division
– Getijden en tijden van zonsopgang
– Landingsplan
– After Action Reports – Rapporten na actie
– Omaha Beach fotogalerij
Kaart van Omaha Beach
Omaha Beach is een van de twee Amerikaanse landingsgebieden in Normandië. Het is 5,9 kilometer lang en ligt 12 kilometer ten oosten van Utah Beach. Terwijl het de sectoren Pointe du Hoc en Pointe de la Percée omvat, omvat het tussen “Charlie” en “Fox” de steden Vierville-sur-Mer in het westen, Saint-Laurent-sur-Mer in het midden en de dorpen Colleville-sur-Mer en Le-Grand-Hameau in het oosten. Dit strand heette oorspronkelijk de Côte d’Or. Een plateau kijkt uit over de kust en vier valleien leiden landinwaarts.
 |
Mis in Engeland voordat ze aan boord gingen van de schepen op weg naar Omaha Beach. Foto : US National Archives |
De krachten aan het werk
Het 16de Regiment van de 1ste Amerikaanse Infanteriedivisie en het 116de Regiment van de 29ste Amerikaanse Infanteriedivisie (onder bevel van de 1ste Infanteriedivisie) werden aangewezen om dit strand aan te vallen, dat verdeeld was in vier grote landingszones. Ze kregen de namen, van west naar oost: “Charlie”, “Dog”, “Easy” en “Fox”. Afhankelijk van hoe de aanval op Pointe du Hoc tegelijkertijd verliep, werden deze eenheden versterkt door delen van het 2e en 5e Ranger bataljon.
 |
De USS Augusta en de landingsvaartuigen op weg naar Omaha Beach. Foto : US National Archives
|
Deze militaire formaties werden onder het bevel geplaatst van generaal-majoor Leonard T. Gerow, bevelhebber van het 5de Amerikaanse Legerkorps, en generaal Omar N. Bradley, bevelhebber van het 1ste Amerikaanse Leger.
De bombardementen
De hele nacht voorafgaand aan de Amerikaanse amfibische aanval op Omaha wierpen talloze geallieerde bommenwerpers honderden tonnen bommen af op de Duitse strandverdediging. Maar op Omaha ontbrak de precisie van de bombardementen vreselijk: gehinderd door zware mist en wolken openden de bommenwerpers hun met bommen gevulde bunkers een paar seconden te vroeg of te laat. Het resultaat was catastrofaal voor de Geallieerden: de 13.000 afgeworpen bommen misten hun doel en ontploften landinwaarts, slechts een paar kilometer van de stranden.
 |
De aanvalsgolfschepen varen naar het strand. Foto : US National Archives |
In de vroege ochtenduren maskeerde dikke rook van de nachtelijke bombardementen de kust voor de geallieerde scheepvaart. Bij zonsopgang was het artillerievuur van de marine op de Atlantikwall net zo onnauwkeurig als de bommenwerpers. De Duitsers werden hard getroffen door deze bombardementen, maar hun verliezen waren erg laag, zowel in termen van mensenlevens als van materiaal. De Amerikaanse soldaten van hun kant zagen tijdens het marinebombardement de kust in brand vliegen en duizend vuren ontsteken en ze dachten dat de Duitsers waren verpletterd onder tonnen aarde.
 |
Deze Amerikaanse soldaten, gehurkt in hun schuit, wachten tijdens de naderingsfase. Foto : US National Archives |
De aanval
De eerste aanvalsgolf ontscheepte om 06:35: 1.450 soldaten in 36 platbodemschepen. De zee stond laag en legde de mijnpalen bloot die een paar maanden eerder waren geïnstalleerd. De aanvallers moesten echter 500 meter afleggen voordat ze dekking konden zoeken.
 |
De ongeruste inzittenden van de landingsvaartuigen kijken naar de gevechten op het strand. Foto : US National Archives |
De Duitsers, klaar om hun posities te verdedigen, wachtten tot het laatste moment om het vuur te openen om hun posities niet meteen te verraden. Zodra de schuiten het strand bereikten en de soldaten voet zetten op Franse bodem, vielen er granaten en mitrailleurkogels op hen neer. De eerste aanvalsgolf werd in een oogwenk gedecimeerd: in de eerste vijf minuten van de aanval werd bijna 90% van de manschappen gedood. De overgrote meerderheid van de officieren en onderofficieren raakte gewond of werd gedood en de overlevenden organiseerden zich zo goed mogelijk in kleine groepen, meestal op basis van verwantschap of geografische herkomst: de jongens uit Texas kwamen samen met andere Texanen, enz…
 |
De landingsbaan neergelaten, de G.I.’s op weg om te vechten. Foto : US National Archives |
De tragedie van de tanks
De Amerikanen die bij Omaha landden kregen ongelijke steun van tanks, in tegenstelling tot de soldaten bij Utah of op de Anglo-Canadese stranden. 112 pantservoertuigen (amfibische Sherman Duplex Drive “DD” tanks, Sherman tanks uitgerust met snorkels en Sherman bulldozers) van de 741st en 743rd Tank Battalions zouden om 6.30 uur op Omaha landen om de infanterie zo goed mogelijk te ondersteunen.
Op 6 juni om 3 uur ’s ochtends zouden 64 Sherman DD tanks gelanceerd worden en vervolgens op eigen kracht naar de kust worden gereden. De overige tanks zouden direct op het strand geland worden, in overeenstemming met het aanvalsplan.
 |
Foto van de landing op Omaha genomen door de Amerikaanse kustwacht. Foto: US National Archives |
De amfibische Duplex Drive tanks van het 741st Tank Battalion (TB) moesten het 16de Infanterieregiment (1ste Infanteriedivisie) tegenover Colleville-sur-Mer ondersteunen. Maar de zee ging tekeer en deze voertuigen, ontworpen om te navigeren bij kalm weer, waren niet bestand tegen de zeer zware deining. Alle tanks van C Squadron, 16 stuks, zonken in het Kanaal. 13 van de 16 DD’s van B Squadron zonken ook: nadat de eerste van de vier DD’s aan boord van de aak LCT(6)-600 zonk, besloot Ensign Henry Sullivan de andere drie tanks van B Squadron direct naar het strand te brengen. Voor het 741ste TB slaagden 5 amfibische tanks, 6 tanks uitgerust met schnorkels en 5 bulldozer tanks erin de kust te bereiken. Helaas zonken veel van de bemanningen met hun tanks.
Het 743rd Tank Battalion besloot het anders aan te pakken en zijn tanks direct te laten landen op de strandgebieden Dog Green en Dog Red tegenover Vierville-sur-Mer, met het risico de transportschepen te verliezen of te beschadigen: de L.C.T. (Landing Craft Tank) schuiten naderden de kust en wisten zonder al te veel problemen de zee weer op te komen. 32 Sherman DD’s, 7 tanks uitgerust met schnorchel en 3 Sherman bulldozers van het 743rd TB slaagden erin het strand te bereiken.
In totaal bereikten 58 tanks land op Omaha Beach: om 7 uur ’s ochtends waren er al 14 vernietigd of achtergelaten. De anderen werden op het strand tegengehouden door de anti-tankmuur of schaatsten over de kiezels. Bij gebrek aan vuurkracht waren de infanteristen niet in staat om de Duitse verdedigingsstellingen het zwijgen op te leggen. De pantservoertuigen van het 741st TB trokken vooral vijandelijk vuur aan en slechts drie ervan waren aan het eind van de dag nog operationeel.
 |
Voor de versterkte punt van Ruquet rukken de Amerikanen, geholpen door drie D.D. tanks, op. Foto : US National Archives |
Maar op het strand deden de 270 sappeurs, die in 27 minuten 16 doorgangen moesten openen zodat voertuigen en vooral tanks zo snel mogelijk de 500 meter die de zee scheidde van de Duitse stellingen konden oversteken, wanhopig hun best. Ze vernietigden de strandverdediging, die door de landende soldaten als bescherming werd gebruikt, om doorgangen te openen die niet direct bruikbaar waren. Door op het strand te blijven om hun missie uit te voeren, bleven ze in het open veld en waren ze gemakkelijke doelwitten voor Duitse sluipschutters. Aan het einde van de 27 minuten die de generale officieren vele weken voor D-Day hadden vastgesteld, was er slechts één doorgang geopend en veel van de sappeurs waren al gedood of gewond.
 |
Voor soldaat Reagan, die zichzelf uit het ijskoude water probeerde te bevrijden, was zojuist de hel losgebroken. Foto: Robert Capa |
De Amerikaanse landingsgolven bleven doorgaan en het Duitse vuur bleef extreem zwaar. De Duitsers hadden 17 verdedigingspunten, waaronder 8 onbegaanbare steunpunten: anti-tankmuren, mijnenvelden, mitrailleurnesten, vlammenwerpers, mortierschuilplaatsen, verschillende kalibers kanonnen… Bovendien maakten de Duitse verdedigers geen deel uit van de infanteriedivisie zoals gepland. Deze was in mei 1944 vervangen door de formidabele 352e Infanteriedivisie, waarvan sommige soldaten waren teruggekeerd van het Russische front. Een bericht van het Franse verzet was voor D-Day per postduif naar Londen gestuurd, maar niet op tijd zodat de autoriteiten er rekening mee konden houden.
 |
Duits vuur blokkeerde de Amerikaanse soldaten op het strand. Foto: Robert Capa |
De gelande troepen vonden hun redding achter de antitankmuur die zich voor een richel bevond (die op sommige plaatsen tot 185 meter breed kon zijn), die zich aan de voet van het plateau bevond dat over het strand uitkeek. Deze antitankmuur varieerde in hoogte maar was hoog genoeg voor een man om te hurken zonder gezien te worden door de Duitsers in hun pillendozen. Helemaal ten westen van Omaha Beach, voor Vierville-sur-Mer, in de sector ‘Charlie’, werd de antitankmuur vervangen door een natuurlijke wal gevormd door kiezels. Amerikaanse soldaten moesten hier gaan liggen als ze niet het doelwit wilden worden. Maar Duitse mortiergranaten slaagden er nog steeds in om slachtoffers te maken achter deze magere bescherming.
 |
Liggend achter “Rommels asperges” en “Tsjechische egels” proberen de soldaten zich te beschermen tegen vijandelijk vuur. Foto : Robert Capa |
Terug naar het menu Landingsstranden
Mediabibliotheek – Wapenografie – Filmografie – Bibliografie – Winkel – Forum – Site-info
