Omaha Beach
Geschiedenis en foto’s van het strand (2/2)
– Locatie : van Pointe du Hoc tot Sainte-Honorine
– Rooster : 06u30 – D-Day
– After Action Reports – Rapporten na actie
– Geallieerde eenheid : 
1st (US) ID 
29th(US) ID
– Duitse eenheid: 352. Infanterie-Division
– Omaha Beach fotogalerij
Vervolg van pagina Omaha Beach (1/2) :
Beschut achter de “Tsjechische egels” proberen deze Amerikaanse soldaten te overleven. Foto : Robert Capa
Het strand lag bezaaid met verschillende uitrustingsstukken en menselijke lichamen die uiteengereten waren door kogels en granaatscherven. Al deze spullen spoelden geleidelijk aan door het opkomende tij en de gewonden, die midden op het strand lagen en zich niet meer konden bewegen, waren gedoemd te verdrinken als niemand hen te hulp schoot. De Amerikaanse soldaten zaten allemaal door elkaar en niemand was echt geland waar hij hoorde te zijn. De bestuurders van de aanvalsboten vonden het beter om de mannen van boord te laten gaan op een plek waar minder vuur was, in plaats van ze een eenvoudig plan te laten volgen en ze naar een meer dan zekere dood te sturen. De Duitse artillerie trof regelmatig doel en vernietigde veel schuiten nog voor ze de kust bereikten.
Schuit in brand voor Omaha Beach, getroffen door een Duitse granaat. Foto : US National Archives
De overlevenden van de eerste vijf aanvalsgolven probeerden het inferno te overleven. Duitse sluipschutters vuren op Amerikaanse officieren en op degenen die het heft in eigen handen lijken te willen nemen, machinegeweren spuwen een stortvloed van metaal uit bunkers en versterkte punten die door andere machinegeweren wordt doorkruist. Kanonnen en mortieren lieten voertuigen exploderen die erin geslaagd waren uit te stappen… Elke beweging, elke doorbraak leek onmogelijk.
Deze foto is afkomstig van de film van cameraman Wall, die rond 10.00 uur op Omaha zijn been verloor. Foto : US National Archives
De eerste doorbraak
Rond 9.30 uur begon er iets te veranderen op Omaha, voornamelijk ten oosten van het strand, in de buurt van de Fox sector, waar het vuur minder intens was dan ten westen van Omaha. Een groep Amerikanen trok oostwaarts naar de stad Port-en-Bessin om zich aan te sluiten bij de Britse troepen, zo’n 16 kilometer verderop.
Binnenvaartschepen blijven soldaten uitladen op het strand. Foto : Robert Capa
Het was 10 uur ’s ochtends. De Amerikaanse troepen waren Omaha Beach al bijna drie en een half uur aan het vertrappen: een paar mannen van het 1e, 2e en 3e Bataljon van het 16e Regiment van de 1e Infanteriedivisie probeerden weg te komen. Ze hadden zich gehergroepeerd en vormden een troepenmacht van bijna 200 soldaten, wat een wonder was. Profiterend van een dikke rookwolk van het brandende plateau, veroorzaakt door het geallieerde bombardement, rukten de soldaten op, soms met hun gasmaskers op ter bescherming.
Generaal Bradley, op het dek van de kruiser USS Augusta, bekeek de strijd door zijn verrekijker. De rapporten van de marine waren catastrofaal: er waren buitengewoon veel slachtoffers. Bradley dacht er zelfs even aan om de stroom versterkingen naar Omaha te stoppen en ze om te leiden naar Utah, waar de situatie veel beter was. Maar hij raakte ervan overtuigd dat de enige kans die de Geallieerden hadden om dit strand in te nemen was door steeds meer versterkingen te sturen: de Duitsers zouden zich op een gegeven moment wel gewonnen moeten geven onder het gewicht van de immense Amerikaanse oorlogsmachine.
Omar Bradley (bril), bevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten, observeert de evolutie van de gevechten op Omaha. Foto : US National Archives
De Amerikaanse reactie
Deze reactie was een antwoord op de mogelijkheid dat de Duitsers versterking zouden krijgen in de uren die volgden. Als de tegenstribbelende troepen extra manschappen en munitie zouden krijgen, zou het simpelweg onmogelijk zijn om een beslissende doorbraak te forceren.
Op het strand worden de artsen overweldigd door de honderden gewonden die wachten op behandeling. Foto : US National Archives
Maar de Duitse versterkingen kwamen niet: de generaals van het 3de Rijk waren slecht geïnformeerd over de situatie en vonden het niet nodig om onmiddellijk zwaar materieel naar de stranden te sturen.
Amerikaanse soldaten gedood op Omaha Beach buiten Vierville-sur-Mer. Foto : US National Archives
Op het strand konden de voertuigen die nog niet door Duitse kanonnen waren vernietigd, geen vooruitgang boeken te midden van een afschuwelijke puinhoop: de doden en gewonden lagen verspreid over het Normandische zand, karkassen van verbrande voertuigen, helmen, wapens, patroonriemen en achtergelaten kleren gaven de mannen die op Omaha vochten een meer dan realistische blik op de hel.
Allerlei brokstukken en wrakken van landingsvaartuigen op het strand. Foto: US National Archives
De algemene officieren van het Amerikaanse leger maakten zich zorgen: de schaduw van een nederlaag hing boven Omaha. Generaal-majoor Clarence Huebner, bevelhebber van de 1ste Infanteriedivisie, vroeg de marineartillerie om de infanterie zo goed mogelijk te ondersteunen. Sommige geallieerde schepen naderden tot op 800 meter van het strand en vuurden bijna van dichtbij op de Duitse versterkingen, die kogels en granaten bleven uitbraken op de aanvallers die over het strand zwermden.
Redding van Amerikaanse soldaten die ternauwernood dreigden te verdrinken in het Kanaal. Foto : US National Archives
Op weg naar het binnenland
Rond 11 uur ’s ochtends vermenigvuldigden de doorbraken naar het plateau zich en honderden soldaten, verdoofd door het lawaai en de kou, haastten zich om de Duitse stellingen aan te vallen die het strand domineerden en nog steeds actief waren. Terwijl de landingen met voertuigen tot stilstand kwamen, zetten honderden infanteristen voet op het strand. Het 18e Regiment Infanterie, net geland in de “Easy” sector, veroverde het plateau en rukte op naar het dorp Colleville-sur-Mer, waar het 16e Regiment al aan het vechten was.
Versterkingen blijven aankomen op het strand. Foto : US National Archives
Eén voor één werden de Duitse stellingen die de kustlijn domineerden in omgekeerde volgorde ingenomen en geleidelijk, aan het begin van de middag, hield het oorverdovende lawaai op boven Omaha. De voertuigen mochten toen weer van boord, want de sappeurs hadden nog eens 5 uitgangen vrijgemaakt, wat het totaal aantal uitgangen op 6 bracht van de 16 die eerder gepland waren.
Aan het eind van de middag was het strand onder controle, maar af en toe openden Duitse sluipschutters het vuur op de troepen die van boord gingen of op de gewonden die gegroepeerd op evacuatie naar Engeland wachtten. In de vroege avond werd de kustweg die Vierville-sur-Mer, Saint-Laurent-sur-Mer en Colleville-sur-Mer verbond bereikt door verschillende Amerikaanse groepen. Het bruggenhoofd, dat tot dan toe 5,9 kilometer lang was geweest – de totale lengte van Omaha Beach – vertegenwoordigde nu een frontlinie van 9 kilometer lang en 3 kilometer breed.
Versterkingen op weg naar het binnenland om het fragiele Amerikaanse bruggenhoofd te beschermen. Foto: US National Archives
Beoordeling
Op de avond van 6 juni 1944 landden bijna 30.000 soldaten op Omaha Beach. 2.500 Amerikaanse soldaten werden gedood, gewond, vermist of gevangen genomen in de eerste uren van de aanval. Tegen middernacht op 6 juni waren bijna 3.000 Amerikanen gedood. Het bruggenhoofd was uiterst fragiel en de Geallieerden bevonden zich in een zwakke positie op Omaha: de kleinste massale en georganiseerde Duitse tegenaanval kon het succes van Operatie Overlord plotseling in gevaar brengen. De komende 24 uur zouden beslissend zijn, ten zuiden en op de flanken van Omaha.
Dit strand draagt nu de trieste bijnaam “Bloody Omaha”.
In Omaha lossen de landingsboten de verschillende uitrustingsstukken die de soldaten nodig hebben. Foto : US National Archives
Terug naar het menu Landingsstranden
Mediabibliotheek – Wapenografie – Filmografie – Bibliografie – Winkel – Forum – Site-info
