Sword Beach – Landing in Normandië – 6 juni 1944

Sword Beach was de derde en laatste van de Anglo-Canadese landingssectoren. Het Sword gebied, ten oosten van Juno Beach, lag tussen de steden Langrune-sur-Mer en Ouistreham en vormde de oostelijke flank van de geallieerde amfibische aanval in Normandië.

Aanwezige troepen

Het waren de Britten van de 8th Brigade (onderdeel van de 3rd Infantry Division) en de commando’s (nummers 4, 6, 8, 10, 41 en 45) van de 1st Special Services Brigade (inclusief het nummer 4 commando van het bataljon van 177 French fusiliers marins, onder leiding van Major Kieffer) die op Sword Beach landden. Deze geallieerde troepen opereerden onder het bevel van het 1e Legerkorps, onder bevel van de Britse luitenant-generaal John Crocker.
Het strand was verdeeld in vier hoofdsectoren, bekend van west naar oost als Oboe, Peter, Queen en Roger.

De stranden van Sword werden verdedigd door de mannen van de 716de Duitse Infanterie Divisie, bestaande uit 29 compagnieën en bewapend met 500 machinegeweren, 50 mortieren en 90 kanonnen van verschillende kalibers.

Geallieerde schepen, vliegtuigen en zweefvliegtuigen op weg naar Sword. Foto : IWM

De aanval

Net als op de andere invasiestranden werd de aanval voorafgegaan door een luchtbombardement, gevolgd door een marinebombardement, twee uur voor het begin van de landing die om 7.25 uur zou beginnen.
Op Sword Beach, net als op Gold en Juno, kregen genisten de opdracht om 20 minuten voor H-uur verschillende toegangspunten tot het strand vrij te maken, door elementen van de strandverdediging te verplaatsen of te verwijderen zodat het voor de landingsvaartuigen makkelijker werd om te navigeren.

Na de tanks arriveert de eerste aanvalsgolf van de infanterie. Foto : IWM

Het waren de speciale tanks, 25 in totaal, bekend als funnies, die als eerste moesten landen, vóór de infanterie. Ondanks navigatieproblemen veroorzaakt door een zeer zware deining, bereikten de boten het strand volgens schema. Het Duitse vuur was intens en mortiergranaten ontploften in de buurt van de eenheden, waardoor de aanvallers gewond of gedood werden.

Tegen de tijd dat de infanterie begon te landen, hadden de tanks al enkele Duitse bolwerken vernietigd, maar de Britten hadden moeite om zich te verplaatsen tussen de kust en de huizenrij direct aan de rand van het strand, zowel door het vuur van de verdedigers als door de strandverdediging, die erg talrijk was in een compact gebied. Het opkomende tij verkleinde de oppervlakte van het strand nog verder, dat geleidelijk aan bijna helemaal vol kwam te liggen met verschillende uitrustingsstukken, vernielde voertuigen en dode lichamen.

Ontscheepte troepen hergroeperen zich onder vijandelijk vuur. Foto: IWM

Toen Commander (Lord) Lovat aan land ging, werd hij vergezeld door zijn doedelzakspeler Bill Millin, een doedelzakspeler die voor de oorlog bij hem in dienst was geweest op het kasteel van de Lord. Onderweg van het schip naar het strand zei Lovat tegen Millin, die zijn instrument had meegenomen en er constant op had gespeeld op zijn militaire basis in Engeland: “Play us Highland Laddie“. En dat deed de doedelzakspeler: toen hij de Normandische grond bereikte, begon hij het bekende deuntje en de melodie bereikte zelfs de oren van de Duitsers, als we veteraan Maurice Chauvet van het 1e Bataljon Fusiliers Mariniers moeten geloven, die getuige was van het tafereel toen ook hij op Sword landde: “Plotseling, toen Millin begon te spelen, stopten de Duitsers een paar seconden met vuren, ze konden hun ogen niet geloven… en hun oren!“

De aanvallers beschermden zich achter het duin of de antitankmuur langs de weg, hergroepeerden zich, staken de prikkeldraadlinies over onder vuur van de laatste Duitse weerstandspunten die nog actief waren op het strand en trokken landinwaarts, zo dicht mogelijk gesteund door amfibische tanks en funnies.