Utah Beach – Landing in Normandië – 6 juni 1944

Utah Beach was één van de twee landingsstranden die gepland waren voor de Amerikanen op D-Day. Het bestaan ervan, de enige aanvalssector in de Cotentin regio, was het resultaat van een operationele beslissing van de Britse generaal Bernard Montgomery, die een bruggenhoofd direct in de Cotentin regio wilde vestigen om Cherbourg en zijn kostbare diepwaterhaven sneller in te nemen.

Het was het 7de Amerikaanse leger onder generaal-majoor J. Lawton Collins’ 7de leger, dat Utah Beach zou aanvallen op D-Day. Dit leger bestond uit de 8ste, 22ste en 12de infanterieregimenten van de 4de Amerikaanse Infanteriedivisie onder generaal-majoor Raymond O. Barton. Deze eenheden hadden de taak om het strand in te nemen, een stevig bruggenhoofd op te richten en aanvankelijk verbinding te maken met de parachutetroepen van de 82ste en 101ste Airborne Divisies.

Amerikaanse soldaten gaan bij zonsopgang aan boord van de aanvalsboten. Foto: US National Archives

De aanval moest vroeg in de ochtend plaatsvinden, om 6u30, wanneer het getij het laagst was: de Geallieerden kozen dit tijdstip bewust omdat de strandverdedigingen die de Duitsers hadden geïnstalleerd duidelijk zichtbaar waren bij eb. Hierdoor konden de genieofficieren gaten in het strand maken zodat versterkingen aan land konden worden gebracht voor de eerste golven van de aanval.

Nadat ze in de schuiten zijn geplaatst, wachten de Amerikaanse soldaten op het bevel om te vertrekken. Foto: US National Archives

De aanval

Om 3 uur ’s ochtends op dinsdag 6 juni arriveerde Task Force U (Utah) voor de stranden van het schiereiland Cotentin en ging ongeveer 18 kilometer uit de kust voor anker, een afstand die de effectiviteit van het vuur van de Duitse batterijen beperkte.

De zonsopgang kwam precies om 5u58, 28 minuten na het begin van het bombardement op de Duitse stellingen door de geallieerde schepen. Deze stortvloed van vuur volgde op het luchtbombardement op de Calvados en Cotentin kusten door Anglo-Amerikaanse bommenwerpers.

Amerikaanse aanvalsgolf maakt zich klaar om te landen op de kust. Foto: US National Archives

Les soldats américains des 1st et 2nd Battalions (8th Infantry Regiment, 4th Infantry Division) qui se sont placés dans des barges de débarquement assistent à ces bombardements qui labourent le sol français et emplissent le ciel d’immenses panaches de fumée. Même si beaucoup d’entre eux souffrent d’un terrible mal de mer, ils sont soulagés de voir les côtes qu’ils doivent attaquer quelques minutes plus tard sous une telle pluie d’acier.

Een aanvalsschip op weg naar Utah Beach. Foto: US National Archives

Twee compagnies amfibische tanks met duplexaandrijving werden drie kilometer van de kust gelanceerd en moesten op eigen kracht met twee propellers en een rubberen rok het strand bereiken. Ze rukten op in twee aanvalsgolven: de eerste bestond uit twaalf tanks met duplexaandrijving en de tweede uit zestien identieke tanks).

Maar de amfibietanks raakten achterop en werden al snel ingehaald door de landingsschepen van het 2e Bataljon, dat de leiding nam in de strandsector van ‘Oom Rood’.

De eerste golf strijkt eindelijk neer op Utah Beach. Foto: US National Archives

Het 2e Bataljon landde in de sector “Uncle Red” ten zuidoosten van Saint-Martin-de-Varreville. Het 1st Battalion landde een kwartier later op de strandsector “Tare Green”, ten oosten van Saint-Martin-de-Varreville, tegelijkertijd met de amfibische tanks van A en B squadrons van het 70th Tank Battalion. Deze laatste bereikten het strand en vielen onmiddellijk de vijandelijke posities aan.

Gedurende de eerste minuten van de landing van de 4th Infantry Division op Utah Beach was het Duitse vuur zwaar maar niet erg nauwkeurig. Geleidelijk aan maakten de Duitse machinegeweren plaats voor de willekeurige maar dodelijke explosies van granaten afgevuurd door veldkanonnen van de 709ste Duitse Infanterie Divisie.

Luchtfoto van de Amerikaanse landing op Utah Beach. Foto: US National Archives

Deze kanonnen openden het vuur vanaf posities een paar kilometer ten westen van het landingsstrand (met name in de buurt van het landhuis Brécourt) en waren gecamoufleerd zodat geallieerde vliegtuigen die in Normandië patrouilleerden ze niet zouden zien.

Het strand was al snel onder controle. Het lage tij legde de strandverdediging bloot over een afstand van bijna 300 meter tussen de duinen en de zee. De vijfde aanvalsgolf landde een half uur na H-uur. Tegen 7u30 hadden de genieofficieren de strandverdediging doorbroken, waardoor de landingsboten ongehinderd konden naderen.