Bevrijding van Longues-sur-Mer in 1944 tijdens de Slag om Normandië

Longues-sur-Mer (Calvados)

De steden van Normandië tijdens de gevechten in 1944

• Bevrijding: 7 juni 1944
• Verloste eenheden:

C Company, 2nd Devonshire Regiment, 231st Infantry Brigade, 50th Infantry Division

602nd RAF squadron, 125th Wing, 83rd Group, 2nd Tactical Air Force

132th RAAF squadron, 125th Wing, 83rd Group, 2nd Tactical Air Force

453rd RAAF squadron, 125th Wing, 83rd Group, 2nd Tactical Air Force

441st RCAF squadron, 144th Wing, 144th Wing, 2nd Tactical Air Force

4/Heeres-Küsten-Artillerie-Abteilung 1260

• Geschiedenis:

Tijdens de Duitse bezetting begon de bouw van een kustbatterij in september 1943. De Duitsers kozen hiervoor het plateau met uitzicht op de kliffen bij het dorp Longues-sur-Mer. Er werden vier Regelbau M272-kazematten gebouwd, samen met een vuurleidingspost (Regelbau M262A), uitgerust met een voor die tijd zeer geavanceerd elektrisch communicatie- en vuurleidingssysteem. Hiervoor maakten ze gebruik van ambachtslieden uit het Rijk en lokale arbeiders. De batterij van Longues-sur-Mer kreeg de codenaam Wn 48 en bestond uit vier 150 mm TK C/36 scheepskanonnen van Skoda, met een bereik van ongeveer 20 kilometer.

Het Duitse garnizoen van de batterij van Longues bestond uit 184 soldaten onder bevel van de Kriegsmarine. De locatie werd onder verantwoordelijkheid geplaatst van de kanonniers van de 4e Batterij van de Heeres-Küsten-Artillerie-Abteilung 1260, onder bevel van Oberleutnant M.A. Kurt Weil. Onder de lokale ambachtslieden die voor de bouw van de locatie werden ingezet, bevonden zich Franse verzetsstrijders: zij informeerden de geallieerden over de indeling en mogelijkheden van de batterij, terwijl zij het beton saboteerden dat gebruikt werd voor de bouw van een van de M272-kazematten, waardoor deze kwetsbaarder werd voor artillerievuur.

In de twee weken voorafgaand aan D-Day, van 28 maart tot 3 juni, werd de batterij door geallieerde vliegtuigen met maar liefst 1500 bommen afgeworpen. De verwoesting bleef echter beperkt, met uitzondering van een van de M272-kazematten, waarvan het beton door het verzet werd gesaboteerd. Ook de elektrische kabels die de commandopost met de vuurbunkers verbonden, werden door de explosies doorgesneden, waardoor de Duitsers gedwongen werden een trager en minder effectief back-upcommunicatiesysteem te gebruiken. In de nacht van 5 op 6 juni 1944 werden 604 ton bommen op het terrein gedropt door 99 viermotorige vliegtuigen. De bunkerwanden, twee meter dik en gemaakt van gewapend beton, werden meerdere keren geraakt door directe inslagen, maar hielden stand.

Het Britse lichte slagschip HMS Ajax, onderweg naar Het Kanaal als onderdeel van Naval Force G, kreeg de opdracht om om 5.30 uur het vuur te openen op de Duitse batterij bij Longues-sur-Mer met zijn 152 mm en 102 mm kanonnen nadat de squadrons waren gepasseerd.

De Duitse kanonniers reageerden door kort voor 6.00 uur het vuur te openen in de richting van Omaha Beach, zonder ernstige schade aan te richten. Vanaf 6.20 uur raakte de batterij Longues slaags met het vlaggenschip van Force G (Gold Beach), HMS Bulolo, dat het hoofdkwartier van het Britse 30e Korps vervoerde. De laatstgenoemde werd vervolgens gedwongen zijn ankerplaats te verlaten en zich buiten het bereik van de kanonnen terug te trekken. De slagschepen Ajax en Argonaut kregen het bevel zo dicht mogelijk bij de kust te komen om nauwkeurig vuur te lossen en openden 179 keer het vuur. De Britse reactie was zodanig dat de Duitse batterij vanaf 8.45 uur volledig stilviel, waardoor de matrozen dachten dat ze erin geslaagd waren de batterij te vernietigen.

Later die ochtend, na snelle reparaties door de Duitse kanonniers, openden de 150mm kanonnen opnieuw het vuur in de richting van Omaha. Als reactie hierop beantwoordden de Franse kruisers Georges Leygues en Montcalm, evenals de Amerikaanse kruiser USS Arkansas, waarbij ze één kanon met direct vuur vernietigden en twee andere kanonnen beschadigden. De batterij bleef stil totdat het vierde kanon, dat de artillerieduels had overleefd, in de middag van 6 juni opnieuw het vuur opende, naast het Sovjet 122mm kanon, richting de stranden van Gold en Omaha, zonder de geallieerden noemenswaardig in de problemen te brengen. In totaal vuurde de Longues-batterij 115 granaten af op de geallieerde troepen tijdens D-Day.

Op 7 juni lanceerden de geallieerden rond 9.00 uur een nieuwe luchtaanval (met behulp van zeven squadrons B-17 Flying Fortresses), voorafgaand aan de aanval door Britse troepen van C Company van het 2nd Devonshire Regiment vanaf Gold Beach. De infanterie veroverde de batterij vóór het middaguur en nam de 120 Duitse artilleristen en infanteristen gevangen die het bombardement hadden overleefd, waarna ze zich zonder enige weerstand overgaven.

Van 18 tot 21 juni 1944 bouwden Britse ingenieurs een geavanceerde landingsbaan op slechts 300 meter ten oosten van de Longues-batterij. Deze landingsbaan, ALG B-11 genaamd, bood onderdak aan jachteskaders van de 125th en 144th Wings (2nd Tactical Air Force), en was met name getuige van de passage van de Franse vliegenier Pierre Clostermann aan boord van zijn Spitfire. De M272 bunkers werden door de Royal Air Force gebruikt om munitie op te slaan, maar een onbedoelde explosie verwoestte bunker nummer 4 (de meest oostelijke), waarbij vier geallieerde soldaten op slag omkwamen.

Kaart van Longues-sur-Mer :