Erwin Johannes Eugen Rommel
Biografie
Erwin Rommel werd op 15 november 1891 geboren in Heidenheim.
In 1910 sloot hij zich als cadet aan bij het 6e Bataljon van het 124e Regiment Infanterie in Weingarten en werd in 1912 benoemd tot luitenant.
Deze jonge officier maakte de oorlog al vroeg mee, want in 1914, aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, was hij pas 23 jaar oud. Hij bewees al snel een uitstekend soldaat te zijn, die zich verzette tegen de vijandelijke strijdkrachten en zijn mannen aanspoorde om lange afstanden door de Alpen te marcheren om de Franse troepen die daar gelegerd waren te verrassen en te verslaan.
Bekroond met de Orde van Verdienste, werd hij na de oorlog professor aan het Potsdam War College en vervolgens directeur van het Wiener-Neustadt War College, waar hij een handboek publiceerde voor Duitse soldaten getiteld “Die Infanterie greift an” (“De infanterie valt aan”).
In 1938 benoemde Hitler hem tot stafchef van zijn hoofdkwartier. Een jaar later gaf de Führer, tevreden met Rommel’s werk, hem de leiding over zijn persoonlijke wacht.
Tussen mei en juni 1940 ging Rommel de Tweede Wereldoorlog in als commandant van de 7e Pantserdivisie tijdens de invasie van Frankrijk. Aan het hoofd van de Duitse strijdkrachten rukte deze divisie zeer snel op naar Lille en overrompelde vervolgens de Maginotlinie, die ze gedeeltelijk veroverde.
Na de Franse Campagne werd Erwin Rommel aangesteld als bevelhebber van de Duitse strijdkrachten Afrika Korps in Noord-Afrika, waar hij zijn militaire geest ontwikkelde en een groot aantal strategieën en verdedigingswerken bedacht die door bepaalde Duitse generaals tijdens de Tweede Wereldoorlog opnieuw gebruikt zouden worden. In het veld, bij de Geallieerde en Duitse generale staf, was zijn reputatie groot en de militaire wereld kende hem nu als de “Woestijnvos”.
Nadat hij de Geallieerden in Libië had verslagen, won hij nog twee veldslagen in Noord-Afrika, waar hij de Amerikaanse soldaten die net aan het front waren aangekomen zware nederlagen toebracht. Hij bereikte El Alamein in juni 1942, een jaar waarin Erwin Rommel werd bevorderd tot veldmaarschalk.
En veldmaarschalk Rommel had zijn zinnen gezet op een aanval op de Sovjets via de Kaukasus, zodra Noord-Afrika onder controle en veilig was. Maar de opeenvolging van gebeurtenissen verhinderde hem om deze operaties met succes uit te voeren, omdat de Italianen hulp nodig hadden en de voorraden Duitse troepen, opgejaagd en vernietigd door de Geallieerde luchtmacht, het onmogelijk maakten om de vijandelijke troepen uit Afrika te verdrijven.
Maar de Britse generaal Montgomery viel aan in Noord-Afrika en veroverde de stad El-Alamein. Rommels enige kans was om de Duitse troepen te hergroeperen op een frontlinie die Mareth heette, maar de operatie was lastig omdat hij te weinig manschappen en uitrusting had. Tegen alle verwachtingen in slaagde hij er echter in zijn soldaten te hergroeperen, die Mareth verdedigden.
In 1944, na zijn terugtrekking uit hetAfrika Korps, kreeg hij het bevel over Legergroep B in Normandië, tegenover Engeland. Zijn delicate taak was het verdedigen van de stranden tegen een geallieerde invasie. Hij ontwikkelde verdedigingstechnieken die identiek waren aan die in Noord-Afrika werden gebruikt, zette talloze stukken land achter de kust onder water om parachutisten en zweefvliegtuigen te beletten te landen en bezocht vaak de manschappen die bij de stranden waren gestationeerd om te controleren of het werk vorderde.
Rommel was zich ervan bewust dat de eerste uren van de Geallieerde aanval zeer belangrijk zouden zijn en hij schreef aan zijn vrouw een paar weken voor de landing in Normandië op 6 juni 1944: “De 24 uur voorafgaand aan de invasie zullen cruciaal zijn. Voor ons, net als voor de geallieerden, zal het de langste dag zijn”.
En op 6 juni 1944, de dag van de invasie, was Rommel niet in Normandië, maar in Duitsland om de verjaardag van zijn vrouw te vieren. Gedurende de dag keerde hij terug naar zijn commandopost in La Roche-Guyon en probeerde de gelande troepen terug de zee in te duwen, maar hij wist dat het al te laat was.
Op 17 juli 1944, toen hij terugkeerde van een inspectie van het Duitse front, beschoten geallieerde gevechtsvliegtuigen zijn auto in de buurt van Vimoutiers. De bestuurder van de auto raakte dodelijk gewond en Rommel ontsnapte ternauwernood aan de dood.
Op 20 juli 1944 werd Hitler vermoord. Rommel, die alle pogingen om de Führer te vermoorden had aangemoedigd, werd uit zijn functie ontheven en zijn militaire carrière kwam tot een einde. Hitler, ervan overtuigd dat Rommel had deelgenomen aan de aanslag op 20 juli, gaf hem twee opties:
– Of Rommel pleegde zelfmoord en zijn dood werd afgedaan als het resultaat van verwondingen.
– of hij kon voor het Volksgerechtshof verschijnen, waar hij berecht en geëxecuteerd zou worden als verrader.
Op 14 oktober 1944 werd hij naar het ziekenhuis van Ulm in Duitsland gebracht, waar hij stierf nadat hij gif had geslikt. Vier dagen later, op 18 oktober, vierde Duitsland een grootse begrafenis ter ere van een militair leider die zeer gewaardeerd werd door het Duitse volk.
Erwin Rommel was een van de weinige Duitse militaire leiders die niet betrokken was bij oorlogsmisdaden. Hij is een van de legendarische militaire figuren van de Tweede Wereldoorlog.
Terug naar het menu Portretten van Duitse militairen
Mediabibliotheek – Wapenografie – Filmografie – Bibliografie – Winkel – Forum – Site-info
