Red Ball Express
Slag om Normandië
Laden van jerrycans in een Normandische haven in 1944. Foto: US National Archives
De oorsprong van de Red Ball Express
De Red Ball Express was de bijnaam die de Amerikanen gaven aan de bevoorradingsroute tussen de landingsstranden en de frontlinie, eerst in de regio Cotentin in Normandië en daarna door heel Frankrijk.
De jerrycans en zelfs de melkbussen zijn gevuld met kostbare brandstof. Foto: US National Archives
Het symbool van de “rode bal” verscheen oorspronkelijk op vlaggen van de Amerikaanse marine die in de 19e eeuw werden gebruikt om een vlaggenschip voor te stellen. Een paar jaar later werd de term gebruikt om te verwijzen naar een trein met prioritaire inhoud of bederfelijke goederen, reizend op sporen gemarkeerd met rode ballen. In de 20e eeuw hergebruikten Amerikaanse transportbedrijven de term “rode bal” als naam en generaal Patton gebruikte er een in 1940 tijdens manoeuvres in Texas.
Brandstof was het zwarte goud van de Slag om Normandië en de prioriteit voor voorraden. Foto: US National Archives
De Red Ball Express in Normandië
Tijdens de voorbereidende fase van Operatie Overlord waren de Geallieerden zich ervan bewust dat de overwinning afhing van een constante bevoorrading van de eenheden aan het front met voedsel, brandstof en munitie. De voortdurende bombardementen op Normandië door eskaders, en in het bijzonder op het Franse spoorwegnet, maakten het de Duitsers moeilijk tijdens de eerste fase van Operatie Overlord; aan de andere kant was het daarna niet langer mogelijk om geallieerde eenheden per trein te versterken.
Vertrek van konvooien in Normandië op de Red Ball Express. Foto: US National Archives
De Franse spoorwegen werden hersteld naarmate het front vorderde, maar ze waren in het begin niet bruikbaar. Tot de reparaties voltooid waren, was de enige manier van bevoorrading op het Normandische platteland de weg. En de behoeften waren erg groot: de 28 geallieerde divisies hadden elk 750 ton voorraden per dag nodig, wat een dagelijks totaal van 12.500 ton betekende.
Militaire politie leidt een konvooi op de Red Ball Express in Normandië. Foto: US National Archives
Om deze constante oorlogsinspanning te kunnen blijven leveren, werd er een speciale logistieke route uitgekozen om de constante stroom voertuigen met voorraden op te vangen. Deze begon in Saint-Lô (via de weg verbonden met Cherbourg, dat een diepwaterhaven had en grote schepen kon ontvangen). De voertuigen laadden daar hun voorraden vanaf 24 augustus 1944 (gegroepeerd in 67 transportbedrijven, een aantal dat op 29 augustus steeg tot 132) en reden vervolgens via deze route, die al snel de bijnaam “red ball express” kreeg, waar ze voorrang hadden en waar burgers geen gebruik van mochten maken, naar de opeenvolgende depots aan de frontlinie.
Een Diamon TM20 vrachtwagen en aanhanger rijden door een verwoest Normandisch dorp. Foto: US National Archives
Naarmate de gevechten vorderden, concentreerden de Duitsers hun inspanningen op het vernietigen van deze belangrijke logistieke as, maar hun luchtmacht was niet in staat om de voortzetting van de bevoorrading te verhinderen. Meer dan vijandelijke aanvallen waren mechanische incidenten de enige grote problemen op de “red ball express”.
Gestopte voertuigen worden verplaatst zodat konvooien zonder oponthoud door kunnen rijden. Foto : US National Archives
Zeer strikte instructies
De chauffeurs, waarvan driekwart zwarte Amerikanen, moesten zich houden aan een aantal bijzonder strenge instructies, te beginnen met de maximumsnelheid (40 km/u) en het bewaren van een afstand van 40 meter tussen elk voertuig. Bestuurders zijn ook verplicht om hun koplampen te gebruiken om veiligheidsredenen, in plaats van alleen hun oorlogslichten. Militaire politie is gestationeerd op de belangrijkste kruispunten die door de konvooien worden gebruikt om ervoor te zorgen dat de voortgang vlot verloopt. Militaire ingenieurs versterken ook de bruggen op deze routes.
Regen en modder zijn de meest voorkomende vijanden van de Red Ball Express in Normandië. Foto : US National Archives
Vrachtwagens met pech worden meedogenloos van de weg getipt om plaats te maken voor konvooien en waar mogelijk worden reparaties uitgevoerd.
De militaire politie zorgt ervoor dat de konvooien goed opschieten. Foto : US National Archives
Om de tien minuten voor de piekuren houden de konvooien een pauze van tien minuten zodat de chauffeurs kunnen rusten. Er zijn verfrissingspunten voor de konvooien. Er zijn echter verschillende gevallen geweest van opzettelijke sabotage, uitgevoerd door de chauffeurs zelf om een paar uur rust te krijgen.
Een monteur controleert de bandenspanning tijdens een pauze in het konvooi. Foto : US National Archives
Op het hoogtepunt waren er altijd 5.958 voertuigen onderweg op deze logistieke route die zich tegen het einde van de oorlog bijna 450 kilometer uitstrekte tussen Saint-Lô en Soissons. Tot 12.000 ton uitrusting en goederen werden dagelijks vervoerd op de “red ball express“.
De chauffeurs controleren de motor van hun truck voordat ze weer op weg gaan. Foto : US National Archives
De verlenging die ontstond door de opmars van het front zorgde voor nieuwe bevoorradingsproblemen, met name voor de brandstofbevoorrading van de konvooien zelf, wat tot gevolg had dat de voortgang van de gevechtseenheden tijdelijk werd vertraagd. Deze incidenten werden snel opgelost.
Een truck van American Federal rijdt over de Red Ball Express onder het toeziend oog van een MP. Foto: US National Archives
Mediabibliotheek – Wapenografie – Filmografie – Bibliografie – Winkel – Forum – Site-info
