Getuigenis van Maurice Chauvet
Korporaal, 1e Bataljon Mariniers Fuselier, N°4 Commando
Maurice Chauvet in zijn huis in Parijs in 2001.
Foto: Marc Laurenceau
Maurice Chauvet was één van de 177 Fransen in het Kieffer Commando, dat op 6 juni 1944 op Sword Beach landde. Hij behoorde tot de inlichtingensectie en was verantwoordelijk voor de contacten tussen het hoofdkwartier en de troepen (voor meer informatie over het 1st Marine Rifle Battalion, klik hier) *. Hij raakte gewond en werd vijf dagen later geëvacueerd naar Engeland. In Londen gaf het hoofdkwartier van de gecombineerde operaties hem de opdracht om verslag te doen van zijn persoonlijke ervaringen en herinneringen aan D-Day.
Met een buitengewoon oog voor detail en een constante zorg voor historische nauwkeurigheid schreef hij een artikel waarin hij commentaar gaf op beelden die op 6 juni door militaire filmmakers waren gemaakt op de plaatsen waar Maurice Chauvet had gevochten.
Na de oorlog was Maurice Chauvet een van de militaire adviseurs van de film De Langste Dag en hij besloot de filmploeg tijdens de opnames te verlaten toen hij zich realiseerde dat de filmmakers te veel vrijheden namen met de geschiedenis van de landingen op D-Day. Voor Maurice mag de geschiedenis niet slecht worden herschreven en ervoor zorgen dat de waarheid van de feiten wordt gerespecteerd was zijn laatste strijd.
Maurice Chauvet is de bedenker van de Franse commandobadge die nu op de baretten van de Fusiliers Marins Commandos van de Franse marine wordt gedragen – klik hier om de badge te zien.
Maurice Chauvet reisde elk jaar naar Normandië om de herinnering aan zijn vrienden te herdenken, een herinnering die hij in de toekomst trouw en onveranderd wilde laten. Voor hem vertegenwoordigde de plicht om te herdenken de plicht van ware Geschiedenis. Hij stierf op 21 mei 2010 in het Hôtel des Invalides.
Dit artikel werd gepubliceerd op 14 juli 1944 in het eerste nummer van “Ensemble”, een tijdschrift bestemd voor verspreiding onder de Fransen die net bevrijd waren door de geallieerden.
“We beleefden een moment dat zeker de geschiedenis zal ingaan, maar we beseften het pas achteraf. Wij waren de Franse commando’s van kapitein Kieffer, die zelf deel uitmaakte van de brigade van Lord Lovat. We landden bij Ouistreham en vormden de uiterste linkerkant van de hele landing.
In ons kamp hadden we een maand voor de opening van het tweede front luchtfoto’s en gedetailleerde reliëfplannen bestudeerd van de plaats waar we zouden landen. We wisten alleen dat het aan de Franse kust lag. We kenden het terrein al snel uit ons hoofd en dit zeer onvolledige plan, waarvan we nu weten dat het een plattegrond van Ouistreham is, was alleen bedoeld als herinnering aan de positie van bijzonder belangrijke punten.
Ik heb de namen aan de kaart toegevoegd, evenals nummers om je te helpen de foto’s die volgen te situeren en de actie te begrijpen. De Duitse verdedigingswerken worden niet getoond, omdat we die zo goed kennen. Ze bestonden uit blokkades en pillendozen langs de Boulevard Aristide Briand, met een sterk punt bij het casino. Tussen het casino en de buitenhaven was er een antitankput en vlammenwerpers op dit punt. De missie van de twee Franse troepen was om de pillendozen van B te ontruimen, vanaf de Boulevard Aristide Briand op de kaart tot aan het sterke punt bij het Casino, met andere woorden een dozijn werken verspreid over ongeveer vijfhonderd meter.
LCI’s op weg naar Sword Beach. Foto : IWM
Hier zijn de drie L.C.I.S (infanterieboten), waarvan er twee bezet waren door Franse troepen. We verlieten Engeland om 21.00 uur en brachten een zware nacht door, gepropt in de drie ruimen met al onze uitrusting. Het weer was grijs. Zo ver het oog reikte, was de zee bedekt met schepen. In de verte, in de mist, de Franse kust. De doffe dreunen van het R.A.F. bombardement, kersrode vlammen en rook naar links, waarschijnlijk van vlammenwerpers. Duitse verdedigingsgranaten brachten een paar schuiten tot zinken. Het was ongeveer T minus 20. De kolonel van het commando eskader zwaaide naar ons toen we langs de kust kwamen; hij had plaatsgenomen in een heel klein aanvalsschip, sneller dan het onze, met de witte vlag en het rode kruis van de Britse marine op de boeg.
Landing van Franse commando’s. Foto : IWM
Ik weet niet hoe de laatste paar minuten zijn verlopen, de schuiten hebben de grond geraakt en de twee kotters zijn weggeduwd, vier matrozen liggen gewond op het dek, machinegeweerkogels fluiten van alle kanten, ze komen van links. De jongens die op de tweede aak stonden, waren Fransen. De twee gangboorden van de aak waren afgesneden door een 75 mm granaat en ik ging naar de aak ernaast, 528. Het was 7.50 uur. Ik zie nog steeds de drie pilaren in bundels, verzonken in het zand, met een mijn eraan die de schuit schampte: overblijfselen van de Duitse verdediging, behoorlijk beschadigd door het bombardement.
Het commando op de voorgrond is een Britse kameraad. Hij draagt een ladder. Hij raakte waarschijnlijk enkele seconden later gewond toen hij voet aan wal zette. Ik hoorde dat hij dood was.
De landingsplank van de schuit op de achtergrond valt naar beneden; slechts een dozijn mannen maakte er gebruik van, inclusief de twee officieren van de eerste Franse troep, en ze raakten allemaal gewond toen ze voet op de grond zetten, door een enkele mortierbom die in hun midden viel. Als die niet was gevallen, zou ik bij hen zijn geweest.
Royal Engineers landen op Sword Beach. Foto: IWM
De Royal Engineers, met hun helmen met witte randen, waren bij ons en ik zag vijftig meter naar rechts een tank die van boord ging. Waarschijnlijk is dat de tank die rechts op de foto stilstond. Nadat we 25 tot 30 meter in het water tot aan onze middel stonden, moesten we zo snel mogelijk door het zand en de plassen heen om bij het droge zand te komen. Het hele gebied werd beschoten door machinegeweren die van links kwamen. Sommige mannen die liggend werden gezien, wierpen zich reflexmatig op de grond omdat ze door een kogel werden geraakt; anderen zijn al gewond of dood. Zodra ik de grond raakte, begon ik zo snel mogelijk te lopen. Het water kwam tot aan mijn middel, maar ik kan me niet herinneren dat ik me nat voelde. Er waren al veel gewonden en iedereen was op weg naar het verzamelpunt.
Op dat moment zag ik kapitein Kieffer, die het Franse detachement aanvoerde, gewond aan zijn dijbeen; Eén van onze verpleegsters gaf hem een noodverband en we vertrokken samen. Trouwens, ik zag de jongens van ons commando daar liggen. Waar het zand met vegetatie begon te bedekken, was een netwerk van prikkeldraad aangebracht. Daar was een doorbraak van 2 meter gemaakt. Je moest in de rij staan om door te komen. Ik bleef daar een paar seconden staan wachten tot ik aan de beurt was. Op dat moment kwam er een kameraad langs die mij twee of drie namen noemde van degenen die zojuist gewond waren geraakt.
De commando’s rukken op in Ouistreham onder Duits vuur. Foto : IWM
De filmmaker maakte deze foto terwijl hij in een mijnenveld stond en oog in oog stond met machinegeweren. Het vergde veel moed. De onderste lijn links biedt uitzicht op de zee, en rechts zijn de palen van de kleine barakken te zien. Op de achtergrond, tussen de twee puntgevels van het huis, is het kasteel te zien. Daar stonden de zware machinegeweren opgesteld die tijdens de landing op ons schoten. Op het moment dat deze foto werd genomen, vlogen de kogels alle kanten op. Het stuk land dat de commando’s doorkruisen nadat ze de bres hebben verlaten, ligt vol met mijnen. Net boven de tas van het rechter commando zien we een zwarte vlek, gevormd door vier of vijf mannen van een groep die zich hergroepeert. Elke eenheid van ons commando had een ontmoetingsplaats en mocht pas vertrekken na deze eerste hergroepering. Sommige troepen lieten hun bagage daar achter, voordat ze in één lange rij over de duinen naar Ouistreham liepen.
Het kasteel is verwijderd. Als ik langs het prikkeldraad loop dat de weg verdedigt, kom ik luitenant Mazéas tegen, van de eerste groep. Hij loopt terug naar het strand, met een kogel in zijn onderarm die hem helemaal heeft verwond. Het kasteel schiet nog steeds vanaf het dak en ik steek het park over, waarbij ik optimaal gebruik maak van de dekking. Bij de ingang van het park, de eerste dode Duitser, naast zijn individuele gat.
Terug naar menu Getuigenissen van veteranen
Mediabibliotheek – Wapenografie – Filmografie – Bibliografie – Winkel – Forum – Site-info
